Cidadanas e cidadáns de Vigo!. As aquí presentes, mulleres de tódolas idades, actividades, gustos e aficións, que temos en común a veciñanza neste municipio, queremos berrar ben alto este 8 de marzo, que estamos moi felices de ter nacido mulleres e que queremos selo en plenitude das nosas capacidades e decisións.
Tamén queremos deixar moi claro que temos o dereito a transformar e mellorar a liguaxe, do mesmo xeito que o temos para transformar as inxustizas que nos fan invisibles.
Estes días estamos a vivir un renovado debate sobre a visibilidade das mulleres na lingua, no que os Académicos teiman en considerar innecesario nomear en feminino o que ao feminino lle corresponde.
As palabras no só representan a realidade. As palabras constrúen a realidade.
Son causa e efecto. Ningunha das súas posibilidades é excluínte da outra.
Cando as palabras representan a realidade, atopámos polo xeral unha lengua masculinizada onde predomina o xenérico masculino e onde os nomes das cousas, os adxectivos que as califican, se admiten desde esa única óptica.
Pero cando as palabras construén a realidade, poden e deben facelo tamén en feminino, ou en perspectiva de xénero, porque é preciso cambiar esta ideología patriarcal, inxusta e opresora, que nos quere imponer como correcto e inamovible “o tradicional”, “o que sempre foi así”, desde unha única e totalitaria maneira de entender o mundo.
Pois NON estamos de acordo.
Se a lingua non fose algo vivo e dinámico non existirían palabras coma nanociencia, física cuántica, ou mesmo poesía, porque calquera dos múltiples conceptos que hoxe utilizamos para nos comunicar teñen a súa historia, naceron nun determinado momento e responderon a unha realidades que os propiciou.
A palabra poesía –o poêsis grego- nace para identicar a manifestación da beleza ou do sentimento estético a través da palabra tanto en verso coma en prosa. O seu significando foi mudando co paso do tempo, pero en todo caso, naceu alguna vez como consecuencia do avance civilizatorio e da evolución da humanidade.
¿É que acaso este devir histórico foi freado por algunha autoridade suprema que decide que non poden nacer novas palabras para se adaptar a novos feitos?...
Só triunfaremos se non nos esquecemos de aprender”, deixou dito a líder socialista alemana Rosa Luxemburgo. El asegúrovos que por nós, mulleres viguesas, pioneiras e a vangarda na loita polos nosos dereitos, non deixaremos de aprender nin nos imos esquecer do xa aprendido, nin do xa conseguido ao noso favor nos últimos anos e despois de tanto esforzo.
Ningúen poderá privarnos do dereito á palabra para denunciar un abuso ou para renomear unha profesión ou para crear un novo concepto…
E ningúen nos arredará no afán por seguir construindo unha sociedade mellor e máis xusta.
Porque, mulleres de Vigo, somos cidadanas con plenos dereitos ¡e os imos exercer!
No hay comentarios:
Publicar un comentario